Eerste werkdagen
Door: stefanie van de ven
Blijf op de hoogte en volg Stefanie
06 September 2014 | Nepal, Kathmandu
Zo hier komt dan mijn blog met mijn eerste werkervaring. aangezien de week morgen alweer begint en je hier alleen op zaterdag weekend hebt:-p
Ik ben woensdag begonnen met werken en omdat ik niet wist hoe het met de bus enzo werkte ben ik met de taxi gegaan. een hele vriendelijke man was dit hij heeft me erna ook naar de andere locatie gebracht en me weer terug naar thamel gebracht. Dit is de wijk waar het hotel staat. Als eerst ging ik naar khagendra, dit is een soort van tehuis voor disabled people. Vanuit hier gaan ze naar school of werk als ze dat kunnen, maar helaas kunnen ze dat lang niet allemaal. Hier heb ik subas ontmoet. Hij is hier de fysiotherapeut maar moet tevens ook een hoop andere dingen regelen. Hierdoor heeft hij niet alle tijd die nodig is om aan de patiënten te besteden. Hij is daarom erg blij met mijn komst want nu kan ik hem daar in ondersteunen. ik heb verschillende patiënten gezien vandaag en het is erg confronterend om dit te zien en wetende dat er niet de voorzieningen zijn die ze werkelijk nodig hebben. De mensen in khagendra doen alles om de patiënten te helpen maar je ziet dat er gewoon niet voldoende geld is. Wel zijn alle patiënten allemaal even vriendelijk en proberen zo goed en zo slecht als het gaat een praatje met je te maken. Ook heeft Rakesh(een jongen die hier woont) me verteld over het schoolsysterm en mij het ziekenhuis en de fysiotherapie daar laten zien. Hierna ben ik samen met subas naar het DNC(disabled newlife center) geweest. Hier wonen kinderen met een afwijking. subas heeft me een rondleiding gegeven en een paar behandelingen laten zien. Toen ben ik samen met twee vrouwen uit london terug gegaan. En hebben we met zijn drieën wat gegeten. We aten dhaal baat(een nepalees gerecht, lekker maar wel pittig) in een restaurant met live muziek. Dit was erg gezellig!
Donderdag ging ik voor het eerst met de bus naar khagendra. subas had voor me opgeschreven waar ik heen moest op zijn nepalees, zodat ik dat alleen maar hoefde te laten zien. Dit was best spannend want ik kwam uiteindelijk in een mini busje te zitten en ik had geen idee waar ik er uit moest. Maar de man van de bus zei netjes wanneer ik eruit moest en welke kant ik op moest lopen. Het was wel een aparte reis je zitmet 12 man in een minibusje je kunt er niet in staan en het voelt voor je buik als een achtbaan over deze slechte wegen maar toch kwam ik heel aan. In khagendra mocht ik van subas al zelf aan de slag. Ik heb verschillende patiënten behandeld met cerebrale pulsy, stroke, spinal injury etc. Er zijn niet veel hulpmiddelen om de patiënten te trainen dus een beetje creativiteit is wel nodig. Daarnaast moet je de patiënten zelf tillen om ze van de rolstoel naar de behandelbank te krijgen, gelukkig is er iemand steeds aanwezig om met me mee te tillen. Deels was het ook lastig om zelf aan de slag te gaan ik wist niet meer wat bij iedereen de diagnose precies was en de communicatie was ook niet altijd erg makkelijk. Daarna zijn we weer naar de DNC gegaan. Hier heb ik maar een beetje kunnen helpen want ik moest optijd gaan om de bus tehalen.
Vrijdag was alweer de laatste werkdag voor het weekend. Ondertussen heb ik al wat meer vertrouwen in de bus gekregen. Toen ik bij khagendra aankwam was subas er nog niet dus ben ik zelf maar aan de slag gegaan met de patiënten die ik al kende en daarna kwam subas en vertelde me wie ik nog meer kon behandelen. bij sommige patiënten is alleen fysiotherapie niet genoeg en moet er geopereerd worden maar omdat er geen geld voor is kan dit niet gebeuren. Op vrijdag gaan de kinderen maar een halve dag naar school dus gingen we eerder naar de DNC. Hier heb ik een muziekles bij gewoond. De kinderen vonden het leuk om te doen en het klonk ook nog eens goed(ookal verstond ik er niks van). Ik heb zelf nog een stukje meegedaan(zo muzikaal als ik ben;-)) daarna hebben we nog verschillende patiënten behandeld en heb ik nog samen met een jongen gevoetbald(heb ik zelf ook weer getraind) maar we moesten helaas weer optijd gaan om de bus niet te missen. Je ziet dat veel kinderen problemen over houden aan de geboorte omdat ze hier geen verloskundige of vroedvrouw hebben omdat te ondersteunen of zelfs maar iemand met de nodige kennis. Het is zielig om te zien dat deze kinderen voor hun levenlang gezondheidsproblemen hebben terwijl het voorkomen had kunnen worden als er mensen waren met de juiste kennis.
Toen zat men werkweek erop. Vrijdag is hier de grote stapavond alleen sluit nog alles tussen 11 en 12. Dus ik heb een lekker restaurantje opgezocht met live muziek en hier gezellig gezeten.
Zaterdag is het weekend! Ik wou lekker uitslapen maar 9 uur was ik klaar wakker dus heb ik lekker rustig aan gedaan en ben ik naar de boudha stuppa geweest, met een fietsriksja. In het begin vond ik dat wel leuk maar op een gegeven moment ook wel zielig voor die man, hoe hard hij moest trappen al die bergen op. de terugweg nam ik wel een taxi. Bij boudha stuppa was het heerlijk kalm dus hier heb ik op men gemak rond gelopen en wat gedronken. Daarna ben ik naar de garden of dreams gegaan. Dit is een soort van park maar ziet er heel mooi uit je kunt hier lekker in het gras liggen. Dat heb ik dus ook gedaan metmen boek over nepal erbij. dus zo ben ik mijn vrije dag eigenlijk heel ontspannen door gekomen. En morgen ga ik weer aan het werk. Ik heb er zin in om weer te starten!
Ik ben woensdag begonnen met werken en omdat ik niet wist hoe het met de bus enzo werkte ben ik met de taxi gegaan. een hele vriendelijke man was dit hij heeft me erna ook naar de andere locatie gebracht en me weer terug naar thamel gebracht. Dit is de wijk waar het hotel staat. Als eerst ging ik naar khagendra, dit is een soort van tehuis voor disabled people. Vanuit hier gaan ze naar school of werk als ze dat kunnen, maar helaas kunnen ze dat lang niet allemaal. Hier heb ik subas ontmoet. Hij is hier de fysiotherapeut maar moet tevens ook een hoop andere dingen regelen. Hierdoor heeft hij niet alle tijd die nodig is om aan de patiënten te besteden. Hij is daarom erg blij met mijn komst want nu kan ik hem daar in ondersteunen. ik heb verschillende patiënten gezien vandaag en het is erg confronterend om dit te zien en wetende dat er niet de voorzieningen zijn die ze werkelijk nodig hebben. De mensen in khagendra doen alles om de patiënten te helpen maar je ziet dat er gewoon niet voldoende geld is. Wel zijn alle patiënten allemaal even vriendelijk en proberen zo goed en zo slecht als het gaat een praatje met je te maken. Ook heeft Rakesh(een jongen die hier woont) me verteld over het schoolsysterm en mij het ziekenhuis en de fysiotherapie daar laten zien. Hierna ben ik samen met subas naar het DNC(disabled newlife center) geweest. Hier wonen kinderen met een afwijking. subas heeft me een rondleiding gegeven en een paar behandelingen laten zien. Toen ben ik samen met twee vrouwen uit london terug gegaan. En hebben we met zijn drieën wat gegeten. We aten dhaal baat(een nepalees gerecht, lekker maar wel pittig) in een restaurant met live muziek. Dit was erg gezellig!
Donderdag ging ik voor het eerst met de bus naar khagendra. subas had voor me opgeschreven waar ik heen moest op zijn nepalees, zodat ik dat alleen maar hoefde te laten zien. Dit was best spannend want ik kwam uiteindelijk in een mini busje te zitten en ik had geen idee waar ik er uit moest. Maar de man van de bus zei netjes wanneer ik eruit moest en welke kant ik op moest lopen. Het was wel een aparte reis je zitmet 12 man in een minibusje je kunt er niet in staan en het voelt voor je buik als een achtbaan over deze slechte wegen maar toch kwam ik heel aan. In khagendra mocht ik van subas al zelf aan de slag. Ik heb verschillende patiënten behandeld met cerebrale pulsy, stroke, spinal injury etc. Er zijn niet veel hulpmiddelen om de patiënten te trainen dus een beetje creativiteit is wel nodig. Daarnaast moet je de patiënten zelf tillen om ze van de rolstoel naar de behandelbank te krijgen, gelukkig is er iemand steeds aanwezig om met me mee te tillen. Deels was het ook lastig om zelf aan de slag te gaan ik wist niet meer wat bij iedereen de diagnose precies was en de communicatie was ook niet altijd erg makkelijk. Daarna zijn we weer naar de DNC gegaan. Hier heb ik maar een beetje kunnen helpen want ik moest optijd gaan om de bus tehalen.
Vrijdag was alweer de laatste werkdag voor het weekend. Ondertussen heb ik al wat meer vertrouwen in de bus gekregen. Toen ik bij khagendra aankwam was subas er nog niet dus ben ik zelf maar aan de slag gegaan met de patiënten die ik al kende en daarna kwam subas en vertelde me wie ik nog meer kon behandelen. bij sommige patiënten is alleen fysiotherapie niet genoeg en moet er geopereerd worden maar omdat er geen geld voor is kan dit niet gebeuren. Op vrijdag gaan de kinderen maar een halve dag naar school dus gingen we eerder naar de DNC. Hier heb ik een muziekles bij gewoond. De kinderen vonden het leuk om te doen en het klonk ook nog eens goed(ookal verstond ik er niks van). Ik heb zelf nog een stukje meegedaan(zo muzikaal als ik ben;-)) daarna hebben we nog verschillende patiënten behandeld en heb ik nog samen met een jongen gevoetbald(heb ik zelf ook weer getraind) maar we moesten helaas weer optijd gaan om de bus niet te missen. Je ziet dat veel kinderen problemen over houden aan de geboorte omdat ze hier geen verloskundige of vroedvrouw hebben omdat te ondersteunen of zelfs maar iemand met de nodige kennis. Het is zielig om te zien dat deze kinderen voor hun levenlang gezondheidsproblemen hebben terwijl het voorkomen had kunnen worden als er mensen waren met de juiste kennis.
Toen zat men werkweek erop. Vrijdag is hier de grote stapavond alleen sluit nog alles tussen 11 en 12. Dus ik heb een lekker restaurantje opgezocht met live muziek en hier gezellig gezeten.
Zaterdag is het weekend! Ik wou lekker uitslapen maar 9 uur was ik klaar wakker dus heb ik lekker rustig aan gedaan en ben ik naar de boudha stuppa geweest, met een fietsriksja. In het begin vond ik dat wel leuk maar op een gegeven moment ook wel zielig voor die man, hoe hard hij moest trappen al die bergen op. de terugweg nam ik wel een taxi. Bij boudha stuppa was het heerlijk kalm dus hier heb ik op men gemak rond gelopen en wat gedronken. Daarna ben ik naar de garden of dreams gegaan. Dit is een soort van park maar ziet er heel mooi uit je kunt hier lekker in het gras liggen. Dat heb ik dus ook gedaan metmen boek over nepal erbij. dus zo ben ik mijn vrije dag eigenlijk heel ontspannen door gekomen. En morgen ga ik weer aan het werk. Ik heb er zin in om weer te starten!
-
06 September 2014 - 18:56
Ricardo:
Heeey steef harstikke leuk dat je het daar naar je zin hebt geniet er van en we doen snel skypen -
06 September 2014 - 19:32
Kim:
He meis
Ik vind het zo knap en goed van je dat je het toch maar in je 1 tje allemaal zo doet.
Maar wel leuk dat het ook zo goed gaat met je daar, toch nog effe gesport enzo en
Gezongen op jouw manier dan haha. Maar wanneer heb je wat foto 's ben wel heel benieuwd.
Nou geniet nog op je vrije dag ( die niet lang meer duurt daar)
Gr x kimmetje -
06 September 2014 - 20:41
Annemie:
Hoi Stefanie, wat leuk om jouw verhaal te lezen! Ben zo blij dat ik je nog net gezien had voor je vertrok! Ik lees hele herkenbare dingen van mijn eigen tijd in Nepal.
Ik hoop dat je leuke dingen gaat beleven verder, af en toe zul je versteld staan van alles wat er staat te gebeuren! Ik weet zeker dat je er van gaat genieten!
Ik blijf je graag volgen....groetjes Annemie -
07 September 2014 - 13:55
Angela:
Hey stefani
wat knap allemaal wat je doet en wat fijn dat je daar ook kunt leren en andersom.
Heel veel plezier en succes 2de week.
Groetjes angela
-
07 September 2014 - 14:21
Jorijn:
Super tof om te lezen! Geniet van je tijd daar. -
07 September 2014 - 17:00
Truus:
fijn dat het allemaal goed gaat .Veel indrukken heb je al ,het werk gaat ook al goed als ik het zo lees
geniet van de dingen die je doet daar in het verre Nepal. groeten uit Aarle-Rixtel van ons allemaal -
07 September 2014 - 21:11
Monique Derwig:
Als ik mijn ogen dicht doe ga ik zo met je mee, hobbel de bobbel achter in een mini bus en maar hopen dat je er op tijd uit geste wordt. Ja Khagendra is heel confronterend. hard! Maar het leven is in Nepal soms heel hard, zeker als je gehandicapt bent.
Subash is inderdaad super blij met je. Je kunt hier heel wat bijdragen! Doe Krishna, Laxman en Upendra veel groetjes! En Upendra moet vaak liften.........
groetjes Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
